1001 Albums #37 (328–336; 1975: Roest)
We zijn in 1975 beland. Er zijn duidelijk tekenen dat punk er aan gaat komen. Mijn allereerste cd die ik kocht komt ook uit deze batch (maar dan uiteraard 10 jaar na data gekocht). De misschien wel mooiste solo pianoplaat ooit staat hier ook al in. Toe maar. Al met al geen slechte lichting, hoewel het zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
328 The Dictators — Go Girl Crazy! (1975)
De proto-punkers van The Dictators ken ik helemaal niet. Nog voor de Ramones en de Sex Pistols waren zij blijkbaar al archetypisch punk, vooral de Ramones kant. Met leren jekkies, spijkerbroeken, sneakers en ‘young, dumb and full of fun’. Volgens de hoofd-dictator speelden ze in Queens NY en daar was Joey Ramone bij (toen al onmiskenbaar) maar dan nog in glamrock-kostuum. De Ramones look heeft hij daar afgekeken, volgens The Dictators dan. Maar ik snap wel waarom dit album geen punk-klassieker is geworden, daar is het me toch wat te plat, te lollig (de cover van I’ve Got You Baby bijv) en te middelmatig voor. Misschien waren er geen Ramones geweest zonder The Dictators, maar het lijkt me wel wat overdreven om daarom dit album in deze deze lijst te verantwoorden.
328 NEU! — NEU! ’75 (1975)
Met NEU! 75 gaan we naar een heel andere protopunk hoek. De Krautrock van NEU! is een zijproject van Kraftwerk, van Klaus Dinger en Michael Rother. Twee totaal verschillende personen en dat is extreem duidelijk op dit derde, en laatste, album. De eerste helft is van Rother en is voornamelijk ambient en sferisch. Op kant B, van Dinger, worden de gitaren en extra drums van stal gehaald en gaat het, zeker in het nummer Hero, richting Engelse punkrock (die nog zo’n beetje uitgevonden moest worden). Was bovenstaande plaat van The Dictators essentieel voor het ontstaan van The Ramones, deze plaatkant was onmisbaar voor The Sex Pistols. Johnny Rotten heeft ze ook genoemd als belangrijke invloed. Bowie en Eno ook. Dit wordt ook wel het meest diverse krautrock plaat ooit genoemd. Intrigerend album wel.
330 Led Zeppelin — Physical Graffiti (1975)
Na The Dictators en NEU! komen we voor mij in veel bekender terrein, met Physical Graffiti van Led Zeppelin. In 1975 waren ze zo’n beetje de grootste band ter wereld. Hun zesde en laatste echt goede plaat. Een dubbele en helaas zoals zo vaak te lang, maar hier hebben ze de mojo nog wel te pakken. Zoals bijv in The Rover, Kashmir (geïnspireerd door hun reizen door Marokko) en Ten Years Gone. Op de tweede plaat wordt de spoeling wel wat dunner helaas. Het appartement op de iconische hoes ben ik nog ooit op gaan zoeken in New York. Nog steeds duidelijk herkenbaar.
331 Keith Jarrett — The Köln Concert (1975)
Misschien wel de mooiste (solo) pianoplaat ooit. Had ‘m op LP maar die heb ik dus niet meer. Wie van m’n vrienden heeft deze eigenlijk uitgekozen? Keith improviseert, en kreunt, zucht en murmelt, ruim een uur op een niet al beste piano. Vrij legendarisch verhaal. Dat het concert überhaupt is doorgegaan is nogal bijzonder. De bestelde vleugel was niet geleverd, door miscommunicatie, en er stond alleen een brakke repetitiepiano die niet fatsoenlijk meer te stemmen was, vooral hoog en laag werkte niet meer goed. Keith was ziek en doodmoe door een enorm lange autorit en weigerde hiermee op te treden. Uiteindelijk toch gedaan, om half 12 ‘s avonds, omdat alle opnameapparatuur er nu eenmaal stond. Misschien door de omstandigheden en beperkingen werd het een van zijn beste optredens ooit, je hoort hem ook af en toe verrast kreunen en kreten slaken. Het zou de best verkochte solo pianoplaat ooit worden. Heel lekker om ‘m weer eens te draaien en erg inspirerend (hoewel ik dit natuurlijk neffernooitnie ga kunnen, ook al speel ik nu dagelijks piano).
Het hele verhaal staat op wiki: https://en.m.wikipedia.org/wiki/The_Köln_Concert
Broken Record podcast heeft er ook een heel mooie aflevering over gemaakt:
332 Aerosmith — Toys in the Attic (1975)
Zo, dat is een vrij brute overgang van Keith naar Aerosmith. Ik schrik er bijna van, van de rustige piano van Keith naar de niks-aan-de-hand uptempo rock openingsknaller Toys in the Attic. Niet dat dat simpel is om te doen trouwens. Dit derde album was hun doorbraak. Wat nu veruit het meest bekende nummer is, is hun originele versie van Walk This Way. Dik 10 jaar voordat Rick Rubin er door Run DMC bij te halen een monsterhit en de geboorte van Rock & Rap van maakte. Verder is dit een nou ook weer niet zo’n heel bijzonder album, vind ik. Het is nogal typische recht door zee rock en roll, maar wel met een lekkere groove. Maar na een Led Zep is dit toch wel beetje kinderspel.
333 David Bowie — Young Americans (1975)
De plastic soul periode van Bowie. De rock & roll en de alienglamrock zijn verdwenen. Het is vol op de Amerikaanse soul, met voornamelijk zwarte muzikanten. Die wisten eerst niet zo goed wat ze met ‘m aan moesten, noemden hem, in een docu eens gehoord, de witste man die ze ooit zagen. Je keek bijna door hem heen. Dat was ook de tijd dat hij leefde op een dieet van cocaine en melk. Maar hij overtuigde ze vervolgens wel met z’n muzikaliteit en z’n zang. Ik heb altijd wel wat moeite gehad met deze plaat. Titelnummer is geweldig, Fame met John Lennon ook, en een Fascination is ook lekker. De rest vind ik, zeker voor Bowie, toch wat minder. Ik hou toch meer van de rock, experimentele of duistere kant. Niet mijn favoriet dus, maar nog steeds een prima album.
334 Burning Spear — Marcus Garvey (1975)
Na Bowie haalt dit me wel weer uit m’n comfortzone. Reggae is meestal niet helemaal m’n ding. Ik vind het vaak vooral nogal langdradig en eentonig. Zelfs als het “a straight-ahead say-it-loud we’re black and we’re proud statement of intent that took no prisoners” reggae is, zoals deze plaat wel getypeerd wordt. Het is toch nummer na nummer in hetzelfde tempo, dezelfde typische offbeat gitaarspel. Nee, deze gaat niet vrijwillig weer voorbij komen
335 Bruce Springsteen — Born To Run (1975)
Na het onbekende terrein van Burning Spear naar de plaat die ik misschien wel het aller- allerbeste ken. Ergens in 1985 of zo was dit de eerste cd die ik ooit kocht. We hadden nog geen cd-speler maar m’n pa had beloofd er een te gaan kopen. Een cd kostte nog zo’n 40 gulden, dat is best een boel geld als je 14 bent. Volgens mij hadden we in het begin alleen Brothers in Arms en deze dus, en misschien nog een paar. Dan leer je een plaat wel kennen. Springsteen was ook m’n eerste grote concert in de Kuip, 29 juni 1988 volgens google. Een hele tijd uit het oog verloren, maar de laatste 15 jaar of zo ga ik meestal weer kijken als ie langs komt. En dan veer ik toch op als hij, zoals in Den Haag 2016, zomaar een BTR lp track als Night speelt, en omdat het toen echt mee zat ook het epische Jungleland (omdat iemand in publiek een bordje in de lucht hield, wat een ding is geworden bij bossconcerten). Echt oude helden roesten niet.
336 Emmylou Harris — Pieces of the Sky (1975)
Leuk, Emmylou staat er ook in. Kwam al uitgebreid voorbij in de vorige batch met Gram Parsons. Dit is haar eerste na zijn dood. Ik ken vooral het openingsnummer Bluebird Wine goed omdat we dat speelden met The Refuelers (Mirte, Ewoud, Suus, Arno, Matthijs en ik zei de gek). Emmylou had ook zo’n all star band, met leden van de band van Elvis (uit z’n Vegas tijd), Eagles en Little Feat. Coat of Many Colors deden we ook, maar dan meer als het origineel van Dolly Parton.
