1001 Albums #29 (255-263; 1972; Nitty Gritty, Stevie, Stills, T.Rex, Ackles, Eagles, Tim, Nick & Paul)
Zo, hop. Tempo erin. Weer 9 albums uit 1972. Een vruchtbaar jaar blijkbaar met een hoop albums die je moet luisteren voordat je dood gaat.
Er komen nogal wat namen weer terug die er al eerder in stonden: Zoals T.Rex, Stephen Stills, Nick Drake en Tim Buckley. Het debuut van Eagles en Paul Simon zit er in, de voor mij onbekende David Ackles en een van de Stevie Wonder klassiekers. Minder uitschieters dan de vorige batch vind ik, maar daar zaten dan ook wel nogal wat zwaargewichten in.
255 The Nitty Gritty Dirt Band — Will the Circle be Unbroken (1972)
Waren de laatste 3 albums van de vorige batch al dubbelalbums, dit is een driedubbelalbum van ruim 2 uur! Zo kom ik natuurlijk nooit door de lijst heen. 42 country, folk en vooral bluegrass nummers. Dat zou nog best een zit zijn (en voor sommigen die ik ken ronduit een hel), ware het niet dat hier bijna alle grote namen uit de scene mee doen. Doc Watson, Earl Scruggs, Merle Travis en Jimmy Martin bijvoorbeeld. “Mother” Maybelle Carter zingt op Keep on the Sunny Side, vooral bekend van haar eigen Carter Family. De muzikale kwaliteit is dan ook onwaarschijnlijk hoog. Bluegrass kan al niet te doen zo moeilijk zijn, maar hier wordt de lat soms wel heel hoog gelegd (zoals in Black Mountain Rag) en ook met bijv. een prachtige Tennessee Stud die ik vooral ken van Johnny Cash. Mooi album, als je tenminste van countryfolkbluegrass houdt en dat doe ik gelukkig wel, maar dit in 1 ruk luisteren is wel een overdosis.
256 Stevie Wonder — Talking Book (1972)
Stevie was hier pas 22 en dit is zijn 15e(!) album. Sjezus, wat had ik nou op m’n 15e voor elkaar? Mocht nog niet eens brommer rijden, laat staan kiek’n 😀. Ik bedenk me nu dat Stevie waarschijnlijk ook geen brommer mag rijden, en kiek’n is ook lastig. Afijn. Hij maakt hier wel een van z’n beste platen in z’n hoogtijdagen (samen met Innervisions en Songs in the Key of Life die waarschijnlijk nog wel zullen komen in de lijst). De zo’n beetje vetste funkgroove ever van Superstition alleen al. Geïmproviseerd op de clavinet, met Jeff Beck op drums zou het nummer eigenlijk aan Jeff gegeven worden, maar Stevie hield ‘m toch, terecht, zelf. Op een paar gitaarsolo’s na (Beck, Ray Parker Jr) is alles op het album Stevie zelf. Hij heet terecht Wonder denk ik. Overigens vind ik niet alles even goed hoor. Ook op zijn beste albums zijn een aantal nummers echt veel te zoet voor me.
257 Stephen Stills — Manassas (1972)
Blijkbaar was 1972 een goed jaar voor dubbelalbums. Hier weer een, de vijfde in de laatste 6 bijdrages. Grofweg verdeeld in vieren, een per LP kant: Rock & Latin, Country & Bluegrass, Folk-rock, Rock & Blues. Bij de laatste zit de lange jam The Treasure, waarin Stephen even helemaal los gaat op de Wah-Wah en slide. Lekker. Sowieso een blik waanzinnige muzikanten op dit album. Bill Wyman doet ook op een nummer mee en heeft gezegd dat hij de Stones wel had willen verlaten om in Manassas te mogen. Maar niemand vroeg hem. Tsja. Mooi album, maar een kritische selectie om het terug te brengen naar pakweg drie kwartier was wat mij betreft wel beter geweest.
258 T.Rex — The Slider (1972)
We hebben de best lekkere plaat Electric Warrior al eerder gehad, in 1970, met zijn grootste en vetste hits. En nogal wat vullers. Met The Slider wordt de formule doorgezet. En wederom een paar lekkere typisch Bolan-rockers zoals de singles Metal Guru en Telegraph Sam. Maar er staan wel veel meer matige typische Bolan/T.Rex-nummers op. Het komt mij te veel als een formule die uitgeknepen wordt over.
259 David Ackles — American Gothic (1972)
Nooit gehoord van deze David. Het album deed bij verschijnen ook heel weinig maar wordt nu steeds meer als een klassieker danwel cult favoriet gezien. Blijkbaar. Het is nogal theatraal allemaal. Meer muziektheater dan rock & roll. Flink orkest erachter, met van die korte stukjes vertelzang ertussen soms. Heel erg gearrangeerd. Het klinkt een beetje alsof Neil Diamond Bertol Brecht / Kurt Weil zingt. Wel aardig om eens te draaien, maar best vermoeiend en ik ben heel blij dat dit geen dubbelalbum is. Dit was meer dan lang zat.
260 Eagles — Eagles (1972)
Wat een verademing na David. Take it eaeaeaeasy!. Het debuut van Eagles (zonder The). Net als bij The Kinks (met The) altijd als een singles band beschouwd, dus ken de albums nauwelijjs. Take it Easy, Witchy Woman en Peaceful Easy Feelings zijn de hits hier. Het is prachtig gezongen uiteraard, met alle 4 bandleden zangers en songsschrijvers. Maar het is soms ook wel wat zoet en niet elke nummers even goed. Het is niet The Band (ook 4 zangers, songwriters) wat mij betreft. Maar als je met zo’n debuut kan komen is ook wel weer petje af
261 Tim Buckley — Greetings from L.A. (1972)
Hier is Tim, vader van Jeff dus, weer. De derde in de lijst al. Ik heb een paar albums van ‘m, maar deze niet. Ik draai het eigenlijk nooit meer en dat is voor een deel door de nogal geëxalteerde zang van Tim. Jeff heeft dat niet van een vreemde. Dat is hier zeker ook nog aanwezig, maar hier hoor ik nu ook wel wat van Jim Morrison t.t.v. LA Woman in. Maar dan met een honkytonk-funkband erachter. Dit album bevalt me beter dan de eerdere van ‘m.
262 Nick Drake — Pink Moon (1972)
Pink Moon heb ik heel veel gedraaid in m’n twintiger jaren (ondertussen dik 20 jaar geleden dus 😯). Ik draai het eigenlijk bijna nooit meer, maar ik ken ‘m helemaal van buiten. Ook best wat nummers van op gitaar uitgezocht en gespeeld, hoewel nooit perfect omdat Nick vaak bizarre gitaarstemmingen gebruikt, wat nogal een gedoe is, en een waanzinnig goede gitarist is. Naar verluidt is het altijd take 1 bij al zijn opnames. Nick maakt geen foutjes. Dat ik vooral in m’n twintiger jaren zo gefascineerd was is denk ik omdat hij een beetje eenzelfde uitstraling heeft op jonge mensen als bijv. Jim Morrison of Kurt Cobain. Misschien raakt het je vooral als je jonger bent dan de uiteindelijke leeftijd die Nick, Jim of Kurt hebben mogen bereiken, en die een getroebleerde persoonlijkheid hebben gecombineerd met charisma. Nick haalde niet eens de club van 27. Pink Moon is in tegenstelling tot z’n eerste twee albums heel somber, treurig en kaal. Maar het zijn wel prachtige liedjes stuk voor stuk. Hij was zelf ook enorm somber en teruggetrokken. Een overdosis antidepressiva is hem fataal geworden. Het is nooit opgehelderd of het een ongeluk of bewust was. Bij leven nauwelijks opgemerkt en volgens mij pas in de jaren 90 of later beroemd geworden, nadat Pink Moon in een autoreclame zat. Arme Nick.
263 Paul Simon — Paul Simon (1972)
Over goede gitaristen gesproken. Paul Simon staat natuurlijk vooral bekend als liedjesschrijver en zanger, maar hij is, net als Nick, ook een geweldige (akoestische) gitarist. Veel van geleerd, vooral van zijn Simon & Garfunkel jaren. In 1972 was hij bevrijd van de krullenbol (misschien daarom die enorme bontmuts op de hoes?), maar eigenlijk was Bridge Over Troubled Water al een PS album. Opener Mother and Child Reunion (geïnspireerd door een kip & ei gerecht, jawel) is al prachtig, en je merkt dat hij hier al wat naar wereldmuziek en reggae gaat zoeken. Tevens met de hits Duncan en Me and Julio Down By The Schoolyard. Niet alles is even goed helaas, er staan ook nogal wat vullertjes op vind ik. Net iets te vaak rustig gitaargeneuzel. Wel leuk dat de bas-mondharmonica uit The Boxer weer terugkomt in Papa Hobo, zou ook zo een liedje van Sir Paul kunnen zijn geweest. Mooie plaat wel, en vast niet de laatste van Paul in de lijst.
